Een tijdje geleden heb ik een lezing gegeven voor een Rotaryclub. Ik kreeg het verslag onder ogen ter goedkeuring om te delen. Het leuke en toegankelijke taalgebruik trof mij in zeer positieve zin. Graag wil ik dit verslag delen, zeker ook omdat het door een huisarts is geschreven die hierin gelooft.

Jip begint met ons te vertellen dat de hersenen tot op zekere hoogte vergeleken kunnen worden met de kosmos. Met name als je kijkt naar het ongehoord grote aantal zenuwcellen of neuronen. Dat wordt geschat op ongeveer 86 miljard. En daarnaast zijn er nog eens tien keer zoveel gliacellen. Die zijn er voornamelijk voor het ondersteunen van de hersenstofwisseling en informatieoverdracht door het lichaam heen. Supersnel.

Als we ons realiseren dat ieder neuron met tenminste 1000 andere neuronen contact maakt, dan is de zich opdringende associatie met sterren en planeten in de kosmos – schoon speculatief – niet zo vreemd. In deze biologische gigastructuur speelt ons bewuste en onbewuste leven zich, al communicerend via de zintuigen, af. Zulks nog los van de vraag of we een brein hebben of een brein zijn. De gedachte daarbij is dat het bewuste deel een miniem klein stukje uitmaakt van het totaal.

De krochten van het onderbewuste

Veel negatieve ervaringen worden naar de krochten van het veel grotere onbewuste verbannen omdat het toelaten van onaangename herinneringen tot het bewustzijn op gespannen voet staat met ons voortdurende streven ons prettig te voelen. Het model van een ijsberg dringt zich op. Door ons er niet meer van bewust te zijn menen wij er geen last meer van te kunnen hebben. Maar uitgerekend vanuit die onbewuste en nauwelijks toegankelijke spelonken kunnen die negatieve ervaringen hun destructieve invloeden op lichamelijke en psychische processen blijven uitoefenen. Ogenschijnlijk ongefundeerde angst- en depressieklachten en lichamelijke symptomen zoals meerdere vormen van burn-out, moeheid, eczeem, hoge bloeddruk en migraine (om er maar een paar te noemen) kunnen het gevolg zijn. Wat kan daar aan gedaan worden? Zo luidt de voor de hand liggende vraag.

 

Neuro-coaching

En precies op dat punt verschijnen Jip en diens vakgenoten op het toneel met een neuro-coachingsaanpak die er op gericht is om de onbewuste boosdoeners naar het bewustzijn te hengelen en onschadelijk te maken. Die methode, Progressive Mental Alignment (PMA) genaamd, probeert met behulp van taal en hypernauwkeurige (zintuigelijke) beschrijvingen van vroegere ervaringen het ter zake doende ervaringsgegeven boven tafel te krijgen. En eenmaal aangeland bij een zo precies mogelijk te beschrijven (traumatische) gebeurtenis, kan de client deze gebeurtenis bewust herbeleven (en het te laten waar het thuishoort). Bingo! Dan is de “splinter” onder de huid weggehaald. Dan is de stoorzender geëlimineerd.

Veel succes met PMA

Jip zegt deze aanpak met succes toe te passen bij talloze mensen die op de een of andere manier in hun werk zijn vastgelopen maar ook bij mensen die een persoonlijk probleem hebben zoals bv de angst om met een vliegtuig mee te gaan of een andere fobische angst hebben of geplaagd worden door sombere depressieve gevoelens.

Dank, Jip van der Valk voor dit boeiende betoog over een methode waarmee wellicht veel pillen en gedokter voorkomen kunnen worden.